ژئوپلیتیک و استراتژی جنگ طلبانه عراق

چکیده کشورها برای حفظ و توسعه ی قدرت ملی و نیز دست یابی به اهداف تعیین شده ی خود، به اقداماتی چون تدوین استراتژی ژئوپلیتیکی در پیوند با دیگر قدرت های منطقه یی و فرامنطقه یی و همچنین فرصت ها و محدودیت های قدرت کاه یا قدرت افزا می پردازند. از این رو، نظام های سیاسی کوشیده اند تا از طریق تصرف یا نفوذ در سرزمین هایی که می توانند مکمل ژئوپلیتیک باشند، تنگناهای ژئوپلیتیکی (محدودیت سرزمین و منابع) خود را رفع کنند. تنگناهای ژئوپلیتیکی، ناگزیر کشورها را در موقعیتی قرار می دهد که برای رفع معضل فضایی ـ سرزمینی خود به اجرای استراتژی های جبرانی همچون جنگ بپزدازند. کشور عراق به لحاظ ساختگی بودنش وارث تنگناهای ژئوپلیتیکی عمده یی از جمله عدم دست رسی کرانه های جنوبی اش در خلیج فارس به آب های آزاد است. بنابراین، عراق چه در زمان حکومت بعث و چه در زمان حکومت جدید آن، همواره در پی حل معضل ژئوپلیتیکی خود بوده است و به همین دلیل در زمان حکومت صدام با کشورهای ایران و کویت به جنگ منطقه یی پرداخت. تکاپوهای ژئوپلیتیکی عراق پس از سقوط صدام و در زمان حکومت جدید نیز موجب تشدید مجدد تنش های مرزی عراق  با ایران و کویت شده است. این مقاله به تشریح  این موضوع می پردازد که تنگناهای ژئوپلیتیکی عراق از جمله عدم دست رسی آسان به آب های آزاد، سبب شده است که حاکمان بغداد چه در زمان حکومت بعث و چه در زمان حکومت جدید، استراتژی ژئوپلیتیکی خود را بر مبنای تحصیل سرزمین و توسعه ی فضای حیاتی تعریف کنند.